Zastanawiasz się czy Twoje dziecko ma dysleksję? Zwróć uwagę na następujące obserwacje:
- dziecko ma problemy z czytaniem (np. połyka poszczególne litery, fragmenty wyrazów, całe wyrazy lub przeskakuje linijki tekstu)
- dziecko ma trudności ze zrozumieniem przeczytanego przez siebie tekstu: np. nie potrafi opowiedzieć ze szczegółami o przeczytanym fragmencie, na pytania odpowiada bardzo ogólnie i nieprecyzyjnie),
- w trakcie nauki pisania pojawiały się częste odbicia lustrzane konkretnych liter i cyfr,
- w piśmie zjadane są poszczególne litery, wyrazy, znaki diakrytyczne (ogonki przy ą i ę, kreski przy ć, ń, ś), niektóre litery są ze sobą mylone,
- pismo jest nieczytelne,
- pojawiają się liczne błędy ortograficzne,
- pojawiają się liczne błędy interpunkcyjne,
- trudności z przepisywaniem z tablicy,
- popełnianie błędów przy przepisywaniu tekstu,
- trudność w rozwiązywaniu zadań z treścią z matematyki (niedoczytywanie do końca, problem z wyodrębnieniem kluczowych informacji),
- trudność w nauce geografii (np. dziecko ma problem z czytaniem wykresów i map),
- wolne tempo pracy (dziecku nie wystarcza czasu na sprawdzianach, na lekcjach) na wykonanie wszystkich wymaganych zadań.

Konsekwencją dysleksji jest silna niechęć do czytania i pisania, zniechęcenie do nauki, frustracja i osłabiona motywacja.

Jeśli zauważasz u swojego dziecka, którykolwiek z wyżej wymienionych objawów – Twoja czujność powinna być zwiększona.
W celu diagnozy dysleksji należy zgłosić się do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Dzieciom z takimi trudnościami należą się określone przywileje na egzaminach. Nieleczona dysleksja prowadzi do poważnych powikłań.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Jeśli od dłuższego czasu niepokoją Cię zachowania dziecka i zadajesz sobie to pytanie, przyjrzyj się poniższym pytaniom. Jeśli na 5 z nich odpowiedziałbyś twierdząco- oznacza to, że warto przyjrzeć się problemom dziecka bliżej i nie bagatelizować problemu.

Czy Twoje dziecko:
1. Szybko zniechęca się, jeśli coś początkowo mu nie wychodzi?
2. Podczas lekcji ma potrzebę wstawania i chodzenia po klasie?
3. Ma silną potrzebę dostarczania sobie intensywnych bodźców – wybiera zabawy w których pojawia się bieganie, krzyczenie, wiele przedmiotów na raz, przy spokojniejszych (typu puzzle) szybko się nudzi?
4. Chaotycznie wykonuje wiele czynności na raz?
5. Często przynosi uwagi ze szkoły dotyczące skarg na zachowanie?
6. Zachowuje się impulsywnie (np. wbiega na ulicę, ucieka) – rozumie zagrożenie po fakcie?
7. „Nakręca się” w zabawie i trudno jest mu przestać („wyhamować”)?
8. Zaczepia fizycznie kolegów (szczypie, uderza, ciągnie za włosy) – w charakterze zabawy/psikusa – nie agresji?
9. Ma trudność w poczekaniu na swoją kolej (np. w zabawie)?
10. Impulsywnie rozwiązuje sprawdziany (np. nie doczytuje do końca treści zadania z matematyki, odpowiada szybko w przekonaniu, że „już wie”)?
11. Szybko nudzi się wykonywaną czynnością?
12. Często wdaje się w konflikty rówieśnicze?
13. Bardzo silnie przeżywa porażki (wybuchowo – rozpacz, płacz, złość)?
14. Zapomina co przed chwilą miał zrobić (np. idzie do pokoju po zeszyt i wraca z samochodem)?
15. Ma trudność w postrzeganiu czasu, podstawowe czynności takie jak jedzenie, ubieranie się zajmują bardzo dużo czasu?
16. Jest niespokojny ruchowo (podskakuje, chodzi bezcelowo, zrywa się, macha ręką, tupie)?
17. Konieczne jest wielokrotne powtarzanie poleceń, aby czynność została wykonana?
18. Bywa wybuchowy (drobiazg potrafi wyprowadzić z równowagi)?
19. Niechętnie i długo odrabia prace domowe?
20. Ma bardzo silną potrzebę zwrócenia na siebie uwagi (zaczepia, głośno mówi, przeszkadza w rozmowie, trudno jest mu poczekać)?
21. Ma trudności z organizowaniem sobie pracy/ planowaniem (np. często nie kończy rozpoczętej aktywności)?
22. Często gubi rzeczy?
23. Łatwo rozprasza się pod wpływem bodźców (np. trzaśnięcie drzwi, samolot za oknem, osoba w innym pokoju)?

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Diagnozę dysleksji można postawić od IV klasy szkoły podstawowej. Nie ma ograniczenia wiekowego możliwości badania – to znaczy, że taki proces wykonujemy w wieku szkolnym, gimnazjalnym, licealnym oraz dorosłym.
We wcześniejszych latach (tzn. wczesne klasy szkoły podstawowej) również badamy percepcję i pamięć wzrokową, percepcję i pamięć słuchową oraz poszczególne procesy poznawcze mogące świadczyć o problemie. Diagnozujemy wówczas „ryzyko dysleksji”.
Badanie warto zrobić jak najwcześniej, ponieważ plastyczność ośrodkowego układu nerwowego dziecka jest większa w młodszych latach. Oznacza to, że sprawniej, szybciej i efektywniej dzieci i młodzież poddają się oddziaływaniom terapeutycznym i treningowym.
Jeżeli jesteś rodzicem ucznia zbliżającego się do podejścia do sprawdzianu szóstoklasisty, egzaminu gimnazjalnego lub maturalnego - pamiętaj, że do 15 października należy złożyć opinię psychologiczno-pedagogiczną w szkole. Tylko wówczas dziecko zostanie objęte należnymi mu przywilejami.
Zgłoś się do Poradni jeżeli zauważasz u niego poniższe symptomy lub jeśli nauczyciele zgłaszają problem:
- dziecko ma problemy z czytaniem (np. połyka poszczególne litery, fragmenty wyrazów, całe wyrazy lub przeskakuje linijki tekstu),
- dziecko ma trudności ze zrozumieniem przeczytanego przez siebie tekstu: np. nie potrafi opowiedzieć ze szczegółami o przeczytanym fragmencie, na pytania odpowiada bardzo ogólnie i nieprecyzyjnie),
- w trakcie nauki pisania pojawiały się częste odbicia lustrzane konkretnych liter i cyfr,
- w piśmie zjadane są poszczególne litery, wyrazy, znaki diakrytyczne (ogonki przy ą i ę, kreski przy ć, ń, ś), niektóre litery są ze sobą mylone,
- pismo jest nieczytelne,
- pojawiają się liczne błędy ortograficzne,
- pojawiają się liczne błędy interpunkcyjne,
- trudności z przepisywaniem z tablicy,
- popełnianie błędów przy przepisywaniu tekstu,
- trudność w rozwiązywaniu zadań z treścią z matematyki (niedoczytywanie do końca, problem z wyodrębnieniem kluczowych informacji),
- trudność w nauce geografii (np. dziecko ma problem z czytaniem wykresów i map),
- wolne tempo pracy (dziecku nie wystarcza czasu na sprawdzianach, na lekcjach) na wykonanie wszystkich wymaganych zadań.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Badanie składa się z 4 lub 5 spotkań – zależnie od wieku i tempa pracy dziecka. Pierwsze spotkanie przeznaczone jest na zebranie potrzebnych informacji od Rodziców oraz rozpoczęcie badania dziecka. Podobnie, jak w przypadku pierwszej konsultacji trwa ok. 1,5 godziny. Kolejne spotkania (drugie i trzecie, a czasem czwarte) to kolejne etapy badania - trwają po 45 min. Na ostatnim wydajemy opinię psychologiczno-pedagogiczną, omawiamy wyniki, podpowiadamy jakie są możliwości treningów/terapii – jeśli jest taka potrzeba, odpowiadamy na wszystkie pytania.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

W zależności od rodzaju dysleksji dzieci otrzymują m.in. wydłużenie czasu na egzaminach (szóstoklasisty, gimnazjalnym), możliwość zaznaczania odpowiedzi bezpośrednio na arkuszu pytań (bez konieczności przepisywania), specjalny klucz oceny błędów ortograficznych. W szczególnych i uzasadnionych przypadkach istnieje możliwość: zdawania egzaminów w indywidualnych warunkach, obecności osoby czytającej polecenia lub zapisującej odpowiedzi, a nawet zwolnienie z obowiązku nauki drugiego języka obcego oraz inne.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Badanie składa się z 4 lub 5 spotkań – zależnie od wieku i tempa pracy dziecka. Pierwsze spotkanie przeznaczone jest na zebranie potrzebnych informacji od Rodziców oraz rozpoczęcie badania dziecka. Podobnie jak w przypadku pierwszej konsultacji trwa ok. 1,5 godziny. Kolejne spotkania (drugie i trzecie, a czasem czwarte) to kolejne etapy badania - trwają po 45 min.
Podczas badania wykonywane są testy psychologiczne mające na celu zweryfikowanie objawów oraz ich natężenie: kontrolowane są procesy poznawcze (w tym koncentracja), diagnozowana jest impulsywność i nadpobudliwość psychoruchowa.
W procesie diagnozy dostaniecie Państwo kwestionariusze obserwacyjne do wypełnienia w szkole przez Wychowawcę. Na ostatnim spotkaniu wydawana jest opinia psychologiczno-pedagogiczną, omawiamy wyniki, podpowiadamy jakie są możliwości treningów/terapii – jeśli jest taka potrzeba, odpowiadamy na wszystkie pytania.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Dyskalkulia objawia się od najmłodszych lat szkolnych.
Powinny zaniepokoić Cię takie objawy jak:

- trudności w podstawowych działaniach matematycznych: dodawaniu, odejmowaniu, mnożeniu i dzieleniu,
- trudności w rozumowaniu związanym z materiałem liczbowym,
- trudności w analizie oraz wyciąganiu wniosków matematycznych,
- epizody silnego napięcia emocjonalnego związanego z wykonywaniem zadań matematycznych, bunt przed ich wykonywaniem, unikanie lekcji matematyki,
- trudność w obsłudze kalkulatora,
- problemy z nauką odczytywania zegara,
- trudności z nauką odczytywania wykresów i map,
- trudności w wykonywaniu zadań złożonych z kilku etapów, wymagających wcześniejszego zaplanowania,
- zapominanie procedur matematycznych. Jeśli zauważasz powyższe objawy u swojego dziecka – koniecznie skonsultuj się z psychologiem. Istnieje wiele możliwości wsparcia i pomocy dzieciom borykającym się z tego typu trudnościami!

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Podłożem dysleksji jest zaburzona percepcja (wzrokowa/słuchowa) lub/i pamięć (wzrokowa/słuchowa) lub/i określone dysharmonie procesów poznawczych. Poprzez treningi lub terapię w znacznym stopniu dzieci wzmacniają wymienione wyżej zdolności. Uważa się jednak, że symptomy dyslektyczne ujawniają się i wzmacniają w sytuacjach związanych z napięciem emocjonalnym: np. na sprawdzianach i egzaminach, w momentach silnej presji czasowej. Dlatego tak ważne jest, aby dzieci borykające się z tym problemem, posiadały opinię psychologiczno-pedagogiczną – tylko wówczas objęte są należnymi im przywilejami na egzaminach.

Dzieci uczestniczące w terapii/ treningach na co dzień łatwiej przyswajają wiedzę, szybciej opanowują określone umiejętności, lepiej koncentrują się, mają większe poczucie pewności siebie – co warunkuje ich systematyczne sukcesy. Czasem warto jest włączyć w proces terapeutyczny techniki efektywnej nauki oraz strategii zarządzania emocjami w sytuacjach stresowych.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Opinia psychologiczno-pedagogiczna jest dokumentem prawnym i odnosi się do konkretnych ustaw prawa oświatowego. Szkoły i komisje egzaminacyjne respektują opinie z Publicznych Poradni Psychologiczno-Pedagogicznych oraz Niepublicznych Poradni Psychologiczno-Pedagogicznych. Opinia z Placówki Prywatnej nie będzie uwzględniona na egzaminach.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Uważa się, że farmakoterapia nie pozostaje obojętna dla zdrowia pacjenta i wiąże się z wieloma skutkami niepożądanymi. Należy najpierw wykorzystać dostępne psychoterapeutyczne metody pracy z dzieckiem. Niezwykle rzadko, jednak czasem zdarza się, że pomimo pracy dziecka i rodziców objawy nie ulegają wyciszeniu, a stopień ich nasilenia jest tak wysoki, że uniemożliwia sprawne funkcjonowanie pacjenta i jego rozwój – wówczas rozważane jest wprowadzenie leków. Wprowadzenie farmakoterapii – jako jedynej formy pomocy lub nie wykorzystawszy psychoterapeutycznych form jest nieuzasadnione i niewskazane.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

Poprzez termin „gotowość szkolna” rozumie się taki poziom rozwinięcia zdolności poznawczych (percepcji, pamięci, koncentracji, dojrzałości umysłowej itp.) oraz kompetencji emocjonalno-motywacyjnych (dojrzałości emocjonalnej, umiejętności radzenia sobie w rozmaitych sytuacjach społecznych, zdolności komunikowania potrzeb, motywacji itp.), który warunkuje powodzenie w nauce w klasie I szkoły podstawowej.

Na takie badanie zapraszamy dzieci, które w zbliżającym się roku szkolnym wybierają się do szkoły. Badanie to ma na celu stwierdzenie wspomnianej wcześniej gotowości szkolnej lub potrzeby odroczenia obowiązku szkolnego. Składa się z 4 spotkań. Pierwsze spotkanie przeznaczone jest na zebranie potrzebnych informacji od Rodziców oraz rozpoczęcie badania dziecka. Podobnie jak w przypadku pierwszej konsultacji trwa ok. 1,5 godziny. Kolejne spotkania (drugie i trzecie) to kolejne etapy badania - trwają po 45 min. Na ostatnim wydawana jest opinia psychologiczno-pedagogiczną, omawiamy wyniki, podpowiadamy jakie są możliwości treningów/terapii – jeśli jest taka potrzeba, odpowiadamy na wszystkie pytania.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.

U dzieci wyróżniamy dwa rodzaje moczenia nocnego: pierwotne i wtórne. Moczenie pierwotne zdarza się bardzo często u maluchów do 4 roku życia i polega na tym, że dziecko, które nauczyło się już kontrolować swoje potrzeby fizjologiczne w dzień, nieprzerwanie, od urodzenia, ma problemy z utrzymaniem tej kontroli w nocy. Zwykle objawy te mijają do 4 roku życia.
O moczeniu wtórnym natomiast mówimy wtedy, gdy zdarza się ono dziecku, które nauczyło się już rozpoznawać i kontrolować swoje potrzeby fizjologiczne, zarówno w dzień jak i w nocy. Pojawia się ono, co najmniej, po 6 miesięcznej przerwie, po ustaniu moczenia pierwotnego.
Moczenie nocne (pierwotne oraz wtórne) może wynikać z różnych przyczyn zarówno fizjologicznych, jak i psychologicznych.
W pierwszej kolejności skontaktuj się z lekarzem. Moczenie nocne może być symptomem przeziębienia albo innych chorób układu moczowego. Jeżeli dziecko ma również inne objawy: zdarza mu się nietrzymanie moczu w dzień, odczuwa dyskomfort podczas oddawania moczu, może być to zwiastunem problemów natury fizjologicznej.
Jeżeli moczenie zdarza się sporadycznie, dziecko potrzebuje przede wszystkim wsparcia i spokoju ze strony rodzica. Takie sytuacje są nieprzyjemne zarówno dla rodziców, jak i samych dzieci. Często wywołują silne uczucia złości czy frustracji, a także poczucie winy. Wyjaśnij swojemu dziecku, że takie sytuacje mogą się zdarzyć; dziecko musi czuć się bezpieczne i wiedzieć, że może polegać na rodzicu i nie musi przed nim wstydzić się swojego problemu.
Zapobiegawczo dopilnuj, by dziecko skorzystało z toalety przed snem. Godzinę przed położeniem się spać, staraj się nie podawać mu napojów gazowanych, ani napojów zawierających kofeinę i teinę - działają one moczopędnie. Wzbogać dietę dziecka w owoce, warzywa i produkty zbożowe oraz zwiększ ilość napoi podawanych w trakcie dnia – usprawni to pracę nerek.
W razie sytuacji zmoczenia przez dziecko łóżka, zaangażuj go do wymiany prześcieradła, piżamki, a także do zabezpieczenia materaca przed kolejnymi incydentami –pokażesz w ten sposób, że problemom trzeba stawiać czoła i nauczysz dziecko radzić sobie w niekomfortowej sytuacji.
Jeżeli lekarz wykluczy podłoże fizjologiczne – koniecznie skontaktuj się z psychologiem! Moczenie nocne bardzo często związane jest z napięciami i lekami odczuwanymi przez dziecko. Konsultacja z psychologiem często pomaga uświadomić sobie i dziecku rzeczywiste przyczyny dziecięcego moczenia. Dziecko nieświadomie w ten sposób może odreagowywać stres związany z pójściem do szkoły, zmianą środowiska, pojawieniem się rodzeństwa itp. Istnieją różne możliwości pracy i terapii z dzieckiem, które moczy się, w zależności od jego wieku i potrzeb.
Nigdy nie karz dziecka za moczenie nocne! Nie robi tego świadomie, a kara czy skupianie całej uwagi rodzica na problem moczenia, tylko zwiększą napięcie i lek u dziecka, co może nasilić objawy.
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Bardzo ważne dla akceptacji przez dziecko różnorodnych zmian, jest to, by były one wprowadzane stopniowo. Dziecko musi mieć czas, żeby przyzwyczaić się do nowej sytuacji, która dla niego jest trudna i powoduje wiele napięć i leków.
Podejdź do sprawy spokojnie, nie naciskaj na dziecko. Mów wprost o swoich oczekiwaniach i wyjaśnij mu dlaczego powinno spać samo. Dziecko musi wiedzieć, że jest kochane i bezpieczne, a spanie samemu nie umniejsza jakości więzi pomiędzy dzieckiem i rodzicem.
Na początku zgódź się na ustępstwa. Pozwól by dziecko przychodziło do ciebie w nocy, gdy obudzi go koszmar, poczekaj przy łóżku aż zaśnie, zostaw otwarte drzwi do waszych sypialni itp.
Zadbaj o atrakcyjność miejsca wypoczynku. Pozwól dziecku na wybranie swojej pościeli, kup nowego misia, który zostanie „strażnikiem spokojnych snów”. Niech dziecko poczuje, że nowe łóżko jest jego prywatnym miejscem i własnością.
Postaw jasne granice i bądź konsekwentny. Dziecko musi wiedzieć na jakie zachowania może sobie pozwolić, a na jakie nie. Ustal szczerze z dzieckiem zasady jego „przeprowadzki” i bądź zawsze konsekwentny w ich przestrzeganiu.
Stosuj dużo pochwał za każdą samodzielną noc dziecka. Możesz pochwalić go przed rodziną lub znajomymi, by dziecko poczuło, że spanie samemu jest prawdziwym osiągnięciem. Dziecko musi zobaczyć korzyści z nowej sytuacji.
Jeżeli stosowane dotychczas metody zawiodą, a czas dziecięcej „przeprowadzki” znacząco się wydłuża - skontaktuj się z psychologiem. Podpowie ci on, jakie atrakcyjne dla dziecka metody mogą pomóc we wprowadzeniu zmian i nauczy cię jak stosować daną metodę, tak by był ona efektywna.
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Twoje dziecko ma trzy lata, często się złości, bije i gryzie, wybucha płaczem, chcąc wymusić zakup zabawki albo kolejną bajkę w TV?
Zachowania twojego malucha są całkowicie naturalne, choć etap buntu każde dziecko przechodzi trochę inaczej i nie zawsze jego przebieg jest silnie odczuwalny przez rodziców. Dziecko w tym wieku staje się coraz bardziej samodzielne, nabywa pewnej autonomii. Wiąże się to również z poznawaniem zasad panujących w domu i w społeczeństwie.
Ten etap dla dziecka jest bardzo ważny, gdyż dzięki niemu dowiaduje się ono, co jest dobre, a co złe, co wolno a czego się nie robi. Dziecko poznaje zasady, wypróbowując przy tym swoich rodziców i niejednokrotnie manipulując nimi.
Jak Radzic sobie z buntem u trzylatka? Każde dziecko jest inne i niewątpliwie do każdego trzeba podejść indywidualnie. Sam dobór metod wychowawczych, nagród i konsekwencji musi być dostosowany zarówno do rodziców jak i do dziecka. Niemniej jednak w każdej sytuacji bardzo ważną rolę odgrywają dwie żelazne zasady. Po pierwsze spokój i opanowanie; po drugie konsekwencja.
Gdy dziecko cię mocno zdenerwuje, nie bój się dać sobie chwili, zanim zaczniesz w złości krzyczeć albo niewiele myśląc - uderzysz dziecko. Weź głęboki oddech.
Trzylatek nie zrozumie „dorosłych” argumentów; dostosuj zatem język do poziomu swojego dziecka. Wytłumacz mu jasno dlaczego nie podoba ci się jego zachowanie i wyjaśnij czego od niego oczekujesz. Gdy dziecko krzyczy i nie daje ci dojść do słowa poczekaj aż skończy, nie przekrzykuj go. W komunikacji z dzieckiem staraj się unikać słowa „nie” – „nie biegaj”, „nie krzycz”. Dzieci nie rozumieją zaprzeczeń. Zamiast tego mów o tym czego oczekujesz: „stój przy mnie spokojnie”, „mów ciszej”.
Na każdą agresywną reakcję ze strony dziecka reaguj spokojem. Pamiętaj, że najważniejszą nagrodą jest twoje zainteresowanie, poświęcona mu uwaga. Staraj się więc zawsze doceniać miłe i poprawne zachowania dziecka. Bardzo częstym błędem rodziców jest nadmierne skupianie się na zachowaniach negatywnych, co sprawia, że dziecko otrzymuje swoją nagrodę – uwagę rodzica – za zachowania nieodpowiednie. Dlatego też, by uniknąć tego błędu, w sytuacjach wybuchu złości i płaczu, najlepiej ignorować zachowanie dziecka, oczywiście pod warunkiem, że nie zagrażają one bezpośrednio jego zdrowiu.
Dla trzylatków wszystkie przejawy buntu są pewnym pokazem własnych sił i nieustannym sprawdzaniem „co tak naprawdę mi wolno”. Dlatego też konsekwencja w działaniach wychowawczych i spójność rodzicielskich komunikatów są tutaj bardzo ważne. Czasem jedna sytuacja, gdy mama rozczulona swoim dzieckiem ustąpi mu i kupi w sklepie zabawkę, powoduje szereg negatywnych konsekwencji. Dziecko pamięta takie sytuacje i powiela schemat swoich zachowań, który pozwolił mu na osiągniecie swojego celu - „zabawki”.
Bardzo ważny, nie tylko u trzylatków, ale i w całym procesie wychowawczym jest system pozytywnych i negatywnych konsekwencji, potoczni nazywanych często nagrodami i krami. Nagrody mają za zadanie wzmacniać pozytywne zachowania dziecka. Nie warto jednak utożsamiać ich ze słodyczami czy pieniędzmi. Największą nagrodą dla dziecka jest zawsze czas spędzony z rodzicami oraz poczucie, że rodzice są z niego dumni.
Wyciąganie konsekwencji z negatywnych zachowań dziecka powinno być zawsze adekwatne. Nie stosuj szlabanów czy zakazów słodyczy za najmniejsze uchybienia dziecka. Pamiętaj, że upomnienie, brak uwagi, niekiedy chwila izolacji jest dla dziecka ważnym sygnałem, że zrobiło coś, co jest odbierane negatywnie przez rodzica. Konsekwencje, które wyciągasz zawsze powinny wiązać się z konkretną sytuacją, tak by dziecko mogło skojarzyć konkretne swoje zachowanie z jego negatywnym następstwem. Sytuacja gdy rodzić mówi „nie pójdziemy do babci, bo wczoraj byłaś niegrzeczna” dla dziecka nic nie znaczy. Nie jest ono w stanie zrozumieć jakie konkretne zachowanie wpłynęło na decyzję rodzica, dlatego też nie ma możliwości, by taka „kara” wpłynęła bezpośrednio na zmianę w zachowaniu dziecka w przyszłości. Warto mówić o swoich oczekiwaniach i określać konsekwencje jasno dla dziecka. Przykładowo: „Wiem Jasiu, że chcesz obejrzeć jeszcze jedną bajkę przed snem. Teraz jest jednak czas na kąpiel. Teraz chcę żebyś się umył. Jak skończymy obejrzysz jeszcze jedną bajkę.„
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Pierwsze dni w przedszkolu często przysparzają wiele stresów zarówno dzieciom, jak i rodzicom. Mamy często obawiają się: czy ich dziecko poradzi sobie w przedszkolu, jak odnajdzie się w nowym środowisku, czy będą płakać po ich wyjściu z sali. W jaki sposób można zmniejszyć te napięcia i obawy? Jak można przygotować dziecko na to, co czeka go w przedszkolu?
Podstawą jest tutaj szczera rozmowa. Warto opowiadać dziecku o tym jak wygląda przedszkole, co się w nim robi itp. Trzeba szczerze odpowiadać na pytania dziecka. Jako rodzic nie musisz wszystkiego wiedzieć, nie obiecuj też dziecku zbyt wiele. Nierealistyczne oczekiwania wobec przedszkola nie będą korzystne dla adaptacji dziecka do nowego otoczenia. Można pokazać swojemu dziecku zdjęcia z zajęć przedszkolnych, rozmaite filmiki, tak, by zainteresować go nowym miejscem. Warto wzbudzać w dziecku ciekawość i pobudzać jego wyobraźnie. Zamiast obietnic „będą tam najlepsze zabawki” zapytać „jak myślisz jakie mogą tam być zabawki?”.
Aktualnie wiele przedszkoli proponuje dla swych nowych przedszkolaków dni otwarte i/albo zajęcia adaptacyjne. Możliwość skorzystania z takich zajęć jest bardzo korzystna i pomaga dziecku w przystosowaniu do nowego otoczenia. Jeżeli jednak w twoim przedszkolu nie ma możliwości uczestnictwa w takich zajęciach, warto obejrzeć przedszkole wraz z dzieckiem indywidualnie. Można pokazać mu budynek w trakcie spaceru, placyk zabaw itp., a w razie możliwości zajrzeć do środka, pooglądać szatnie, łazienki, sale.
Przedszkole często wymusza na dzieciach pewne zmiany jeżeli chodzi o dotychczasowy rytm dnia. Żeby dziecku było łatwiej się zaadaptować kilka tygodni przed rozpoczęciem zajęć można, w domu, wprowadzać pewne przedszkolne tradycje np. ustawiać wcześniej budzik, zmienić pory posiłków, wprowadzić godzinne spacery itp.
Poczucie bezpieczeństwa u dziecka zwiększa się przez przewidywalność tego, co się wydarzy. Idąc pierwszego dnia do przedszkola warto przedstawić dziecku kolejność zaplanowanych czynności: „Pójdziemy do przedszkola, wejdziemy do szatni, gdzie dostaniesz swoją własną półeczkę, tam przebierzemy buty i zostawimy kurteczkę. Potem spotkamy się z panią Basią, ja pójdę do pracy, a pani Basia pokaże ci przedszkole, przedstawi nowe koleżanki i kolegów, pokaże zabawki. Zjesz tam obiadek i będziesz mógł się pobawić z dziećmi, a potem odbierze cię tata i będziesz mógł mu wszystko opowiedzieć.”
W wielu trudnych dla dziecka sytuacjach pomocne są baśnie, w których bohaterzy mają okazję pokonać różne swoje lęki i przeciwności losu. Czytanie baśni działa bardzo kojąco na nasze pociechy. Często dzieci same, intuicyjnie proszą o czytanie tych baśni, które pomagają im w zrozumieniu pewnych społecznych sytuacji i poradzeniu sobie z jakimiś trudnościami.
Czytanie baśni można zastąpić swoimi historiami odwołującymi się bezpośrednio do sytuacji, w której znajdują się dzieci. Przykładowo opowiadać bajkę „O Misiu który poszedł do przedszkola” itp. Bajkę zmodyfikować można do teatrzyku albo zabawy pluszakami z dzieckiem.
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Pamiętaj, że kłótnie w rodzeństwie są naturalne i mają również wiele pozytywnych skutków dla rozwoju społecznego dziecka. Nie staraj się więc rozwiązywać wszystkich konfliktów za swoje dzieci.
Ustal jednak jasne zasady i granice zachowań swoich wychowanków. Bądź konsekwentna/y w wyciąganiu konsekwencji za ich złamanie. Choć konflikty w rodzeństwie zdarzają się zawsze, warto, by były kontrolowane. Zakazy stosowania przemocy i sankcje za zachowania wykraczające poza pewne granice są bardzo potrzebne. Przykładowo, wprowadzamy zasadę „nie gryziemy się” - za ugryzienie jest jasno określona sankcja – siedzenie przez minutę na karnym krzesełku z dala od domowników.
Pamiętaj, nie faworyzuj młodszych dzieci. Nie pokazuj też, że jesteś po którejś ze stron konfliktu. To tylko zaogni sytuację i wywoła pewne poczucie niesprawiedliwości i niezrozumienia. Często konflikty pomiędzy rodzeństwem wywołane są zazdrością jednego z dzieci o względy rodzica. Staraj się więc poświęcać czas zarówno młodszym jak i starszym dzieciom, po równo. Nie próbuj za wszelką cenę dojść do tego kto zaczął jakiś spór; najprawdopodobniej każde z dzieci będzie miało trochę odmienną wersję wydarzeń.
Ucz dzieci wzajemnego szacunku do siebie i swoich rzeczy. Pokazuj im i podpowiadaj jak można rozwiązywać spory bez używania przemocy i krzyku. Rodzeństwo często ma wspólne zabawki, jednak należy uszanować to, że każdy ma prawo mieć coś tylko dla siebie. Nie zmuszaj dzieci do tego, by oddawały ulubionego misia bratu. Pokazuj korzyści z dzielenia się i wymianą zabawkami, ale nie naciskaj. Każdy lubi mieć coś swojego. Dzieci od najmłodszych lat powinny uczyć się, ze gdy chce się używać kogoś rzeczy trzeba zapytać o pozwolenie.
Sprytnym sposobem na dzieci, które się kłócą, jest nakłonienie ich do współpracy; wyznaczenie jakiegoś zadania, np. obowiązku umycia samochodu, razem. Dla młodszych dzieci może być to wspólna zabawa, która będzie przemycała w sobie elementy zadań na współpracę. Przykładowo: robimy dla dzieci „tor przeszkód”, przez który mają przejść z zamkniętymi oczami prowadzeni przez brata/ siostrę.
Obserwuj dzieci i chwal je wtedy gdy robią coś wspólnie lub na rzecz swojego rodzeństwa.
Nie bądź arbitrem w konfliktach. Próbuj prowokować dzieci do wymyślania własnych rozwiązań i kompromisów. Gdy dzieci przybiegają do ciebie skarżąc na siebie nawzajem warto przez chwilę przyjąć postawę mediatora, który zamiast rozstrzygać konflikt pomoże dzieciom w wymyśleniu wspólnego rozwiązania.

Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

W pewnym wieku (2-3 lata) zachowania te można utożsamiać z objawami tak zwanego „buntu trzylatków”. Jest to okres w którym dziecko sprawdza jak funkcjonują reguły społeczne – „co tak naprawdę mu wolno, a co nie”. Jest to czas gdy dziecko dopiero uczy się tego, jak wyrażać swoje potrzeby i często robi to bardzo prymitywnie. Stąd też rolą rodzica, na tym etapie rozwoju, jest pokazanie mu bardziej dojrzałych sposobów na komunikowanie swoich potrzeb i nastrojów oraz określenie jasnych ram zachowań akceptowalnych.
Problem gryzienia, kopania, szczypania zdarza się też u starszych dzieci. U przedszkolaków nie można mu przypisać jednej, określonej przyczynowości.
Często zachowania tego typu wiążą się z pewnymi brakami wiedzy oraz trudnościami w obrębie umiejętności społecznych dziecka. Mogą być to trudności komunikacyjne, trudności z wyrażaniem własnych emocji, czy związane z brakiem pewności siebie w grupie. Dziecko nie zna albo nie potrafi stosować innych metod, za pomocą których mogłoby poradzić sobie ze swoimi problemami i trudnościami. Dziecko przeżywa pewne stresy i napięcia, których nie potrafi do końca zidentyfikować ani zrozumieć, a co za tym idzie - nie umie sobie z nimi poradzić. Wszystkie powstałe napięcia emocjonalne redukuje poprzez agresję fizyczną.
Dziecko w przedszkolu nie zawsze potrafi zapanować nad swoimi reakcjami. Są dzieci, które bez zastanowienia, na każda zaczepkę słowną czy inne zdarzenie uznane za nieprzyjemne reaguje kopniakiem czy szczypnięciem. U takich dzieci nie wykształciły się jeszcze dojrzałe strategie rdzenia sobie.
Niekiedy takie zachowania mogą być pewnym symptomem nadpobudliwości psychoruchowej. Dziecko nadpobudliwe czuje ciągłą potrzebę stymulacji. Często zaczepia inne dzieci, a poza tym wymachy kończynami mogą być u niego niekontrolowane. Nadpobudliwość diagnozuje się u dzieci dopiero w wieku szkolnym, jednak już w przedszkolu warto obserwować dziecko. Pewnymi przesłankami w kierunku diagnozy nadpobudliwości będzie wzmożona aktywność ruchowa, niska kontrola swoich zachowań oraz fakt, że dziecko nie uczy się na błędach.
Dla części dzieci takie zachowania mają na celu zwrócenie na siebie uwagi. Dzieje się tak często wtedy, gdy rodzice na co dzień nie mają za dużo czasu dla dziecka. W natłoku codziennych obowiązków łatwo jest zapomnieć o tym, żeby chwalić pociechę za to, że grzecznie bawiła się w przedszkolu albo zrobiła coś dobrze, ładnie. W odwrotnej sytuacji, gdy usłyszymy o tym, że nasz Jaś kopnął Zosię w przedszkolu, albo jesteśmy świadkami podobnego incydentu w domu czy na podwórku, automatycznie kierujemy na dziecko całą swoją uwagę. Jeżeli w innych sytuacjach dziecko nie ma wielu okazji na zdobycie uwagi rodzica, to pomimo negatywnego przekazu, dla dziecka sytuacja jest nagradzająca. Nieświadomie w ten sposób rodzic nagradza zachowania, które chciałby korygować. Oczywiście nie należy całkowicie ignorować szczypania, kopania czy innych negatywnych zachowań dziecka, ważne jednak, by zapewnić mu potrzebną uwagę również w innych sytuacjach, a w rozmowach skupiać się bardziej na chwaleniu zachowań pozytywnych, zgodnych z normami, tak by dziecko miało okazję dowiedzieć się jakie zachowania są naprawdę wartościowe.
Zastanawiając się nad tym: „dlaczego moje dziecko szczypie, gryzie i kopie”, warto też przyjrzeć się środowisku, w który funkcjonuje. Dziecko może wzorować się na jakimś modelu -starszy brat, kolega z przedszkola. Dziecko nieustannie styka się z różnymi zachowaniami u innych ludzi, jeżeli jakaś osoba jest dla niego znacząca istnieje duże prawdopodobieństwo, że będzie ona naśladować jego zachowania.
Powody takich zachowań mogą być bardzo różnorodne. Dlatego też jeżeli problem nasila się pomimo różnych, stosowanych przez rodziców i wychowawców metod, należy skontaktować się z psychologiem. Pomoże on zdiagnozować przyczynę problemowego zachowania, doradzi jakie konkretne metody możesz stosować sam/a w domu, by przeciwdziałać takim zachowaniom, a także zaproponuje profesjonalne formy pracy z dzieckiem, które w zależności od potrzeb będą służyły wygaszeniu zachowań niekorzystnych, a także pracy nad dojrzałością osobowościową, emocjonalna i społeczną, pracy z napięciem emocjonalnym. Niekiedy już kilka godzin treningowych daje widoczną poprawę w zachowaniu dziecka i zwiększa przez to komfort życia całej rodziny.
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Chowanie się pod stół, za firankę, za mamę, to jeden z głównych objawów dziecięcej nieśmiałości. Gdy dziecko zachowuje się tak przy naszej nowej koleżance, cioci której dawno nie widziało, zwykle traktujemy to zachowanie jako naturalne. Każdy rodzic wie wtedy, że dziecko potrzebuje po prostu oswoić się z nową sytuacją i przyzwyczaić do nowej osoby.
Pewien problem – nietypowość, pojawia się wtedy, gdy dziecko pomimo dłuższego obcowania z dana osobą, grupą wciąż się chowa i wstydzi. Takie zachowania zdarzają się również w przedszkolu. Cała grupa przedszkolaków bawi się razem na dywanie, a jeden maluch uparcie siedzi pod stołem i nie chce dołączyć do reszty, pomimo usilnych próśb wychowawców. Zachowanie to rzeczywiście może wydawać się „dziwne”. Brak pewności siebie jednak nie jest niczym dziwnym i często dotyka przedszkolaków. Dzieci różnie reagują na sytuacje społeczne, niektóre wymagają więcej czasu i cierpliwości, a czasem nawet dodatkowych motywatorów i form wsparcia, by móc pokonać swoje lęki i obawy.
Problem z odnalezieniem się w grupie przysparza maluchowi dużo stresu i dyskomfortu. Takie sytuacje często powodują błędne koło. Wychowawca w przedszkolu czuje się nieswojo w stosunku do malucha; rodzic słysząc, że jego dziecko zachowuje się „dziwnie” zaczyna naciskać, by zmieniło zachowanie, a dziecko stresuje się jeszcze bardziej.
Maluch chowający się pod stołem daje jasny sygnał, że boi się. Takie dzieci przeżywają bardzo duże napięcie związane z nowymi sytuacjami społecznymi.
Co zatem może zrobić rodzic, by pomóc dziecku w adaptacji do nowych sytuacji i ludzi? Najważniejsza jest tutaj cierpliwość i wsparcie. Staraj się z nim rozmawiać i pytaj o motywy jego postępowania, o samą sytuacje w przedszkolu, o to co lubi w tym miejscu, czego nie, jak dogaduje się z dziećmi itp. Rozmawiaj, ale nie naciskaj. Maluch nie zna odpowiedzi na wszystkie pytania i sam jest bardzo zagubiony.
Powody dziecka, dorosłemu mogą wydawać się błahe i śmieszne, nie znaczy to jednak, że są nieważne i można je bagatelizować. Dlatego uszanuj i spróbuj zrozumieć swojego malucha. Daj mu wsparcie, nie krytykuj i nie oceniaj.
Rozmawiając z dzieckiem poruszaj takie tematy jak koleżeństwo, tolerancja. Warto ćwiczyć w domu różne sytuacje, które dziecku w przedszkolu mogą sprawiać trudności; wspólnie wymyślać co odpowiedzieć koledze jeżeli ten powie coś niemiłego itp. Z pomocą mogą przyjść tutaj również bajki terapeutyczne, albo baśnie w których to bohaterowie często muszą pokonać różne leki i obawy, by przejść pewien etap.
Bardzo ważne jest to żeby pracować z dzieckiem nad jego poczuciem własnej wartości. Dlatego staraj się częściej chwalić malucha i wskazywać sytuacje, w których robi coś dobrze. Gdy dziecko zrobi coś nieodpowiedniego, unikaj wprowadzania go w stan poczucia winy. Skupiaj się bardziej na tym, bo pokazać dziecku, że błędy można naprawić. Gdy zbije wazon, zamiast krzyczeć, powiedz mu jak można rozwiązać sytuację. Zaangażuj go w sprzątanie, weź do sklepu na poszukiwania podobnego wazonu.
W niektórych sytuacjach dziecku poza wsparciem rodzicielskim potrzebna jest również profesjonalna praca treningowa i/lub terapeutyczna, która pozwoli na wytrenowanie pewnych umiejętności społecznych, prace nad pokonaniem własnych leków i niepewności.
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Powody takiej wrażliwości mogą być różne, jednak zazwyczaj nie oznacza ona nic złego.
Czasem jest to kwestia indywidualizmu dziecka i tego, że lubi stawiać na swoim. W takich sytuacjach spokojna rozmowa i odpowiedni dobór argumentów może zmienić podejście dziecka do metek. Jeżeli dla ciebie, jako rodzica, ważne jest żeby metki pozostały na swoim miejscu np. dla informacji o praniu lub wygody przy podpisywaniu koszulki dziecka w przedszkolu, warto spróbować wynegocjować pewien układ z dzieckiem. Zdarzają się sytuację, że po wytłumaczeniu typu: „metka jest dla mnie ważna, żeby nie zniszczyć bluzeczki w praniu” dziecku przestaje ona przeszkadzać.
Nie jest to jednak reguła. Pamiętajmy, że skóra dziecka jest zazwyczaj dużo delikatniejsza od skóry dorosłego. Wielu dorosłych obcina swoje metki, gdyż po prostu są one dla nich drażniące – obcierają, są twardsze i wyczuwalne na skórze, powodują dyskomfort. Nie musi to oznaczać żadnych większych problemów, ale świadczy o specyficznych uwarunkowaniach, większej wrażliwości na niektóre bodźce dotykowe.
Problem może mieć również podłoże alergiczne. Metka styka się ze skórą bezpośrednio, dlatego też w sytuacjach gdy dziecko skarży się również na drapiące szwy itp. warto skontaktować się z dermatologiem.
W niektórych przypadkach, zwłaszcza jeżeli „alergia” na metki wiąże się z innymi wrażliwościami: na szwy, obcisłe rzeczy itp., może świadczyć to o tak zwanej nadwrażliwości dotykowej. Dzieci z tą przypadłością często nie lubią również dotyku, przytulania, mają tylko kilka swoich ulubionych ciuszków, nie lubią nowych rzeczy, golfów, szalików; często uwiera je bielizna. Nadwrażliwość dotykowa może być związana głębszymi zaburzeniami: autyzmem, zespołem Aspergera, zaburzeniami sensorycznymi. W sytuacji podejrzenia takiej nadwrażliwości u twojego malucha należy niezwłocznie skontaktować się z psychologiem. W takich przypadkach zaleca się Integrację Sensoryczną.
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Lęk przed ciemnością to bardzo popularny lęk u dzieci. Pojawia się on często około 3-4 roku życia. Zwykle ustępuje naturalnie.
W okresie odczuwania przez malucha leku przed ciemnością, jako rodzic, musisz wykażą się zrozumieniem. Należy wspierać dziecko i wzmacniać jego poczucie bezpieczeństwa. Nie śmiej się nigdy z lęku dziecka, nie oceniaj jego zachowania. Może to spowodować, że maluch zamknie się przed tobą i nie będzie mówił o swoich strachach. Nie będzie to równoznaczne z tym, że przestało się bać, zostanie po prostu ze swoim lekiem sam, ze świadomością, że rodzice i tak go nie rozumieją.
Nie oduczaj dziecka lęku na siłę. Daj mu się oswoić ze swoimi strachami i pozwól by pokonanie ich przebiegło w naturalnym rytmie. Nie zmuszaj dziecka do wytrzymania w ciemnym pokoju, zaśnięcia bez najmniejszej odrobiny światła.
Lęki nocne podsycane mogą być przez straszne bajki i baśnie czytane przed snem, filmy i gry zawierające straszne i/lub agresywne postacie. Dlatego też ogranicz dostęp dziecka do treści wzbudzających lęk. Zamiast tego wybieraj wesołe historie, możesz skorzystać z gotowych bajek terapeutycznych dostępnych w Internecie oraz księgarniach. Czytanie dziecku przed snem działa uspokajająco i niweluj lęki i napięcia.
Warto stopniowo oswajać dziecko z półmrokiem i ciemnością. Początkowo dziecko może zasypiać przy lampce nocnej, potem przy uchylonych drzwiach i zapalonym świetle na korytarzu. Na suficie można również przykleić fluorescencyjne gwiazdki dające odrobinę światła.
Ciemność warto skojarzyć z czymś ciekawym i przyjemnym. Poszukać z dzieckiem skarbu w ciemnej piwnicy albo na strychu. Opowiadać dziecku ciekawe historie przy zgaszonym świetle.
Gdy dziecko jest pewne, że pod jego łóżkiem grasuje zły potwór pobaw się z nim w poszukiwacza, albo wymyśl wspólnie z maluchem magiczne zaklęcie odstraszające wszystkie potwory.
Jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej skorzystaj z możliwości bezpośredniego kontaktu z psychologiem naszej Poradni. Numer telefonu w zakładce kontakt.
mgr Anna Mazgaj, psycholog

Sukces egzaminacyjny uwarunkowany jest kilkoma czynnikami. Niewątpliwie najważniejsze z nich i te, na które mamy wpływ to:
- umiejętność uczenia się,
- wytrzymałość koncentracji,
- zdolność radzenia sobie ze stresem,
- wsparcie rodziny.

Trzema pierwszymi zajmują się specjaliści. W Poradniach Psychologiczno-Pedagogicznych prowadzone są zajęcia rozwijające poszczególne kompetencje. W naszej zorganizowane są one w formie cyklicznych 45-minutowych treningów kompleksowego przygotowania przedegzaminacyjnego. Na zajęciach ćwiczymy wytrzymałość koncentracji, odporność na dystraktory, tzw. uwagę wykonawczą, pamięć, poznajemy techniki efektywnej nauki oraz rozwijamy konkretne strategie zarządzania emocjami w sytuacjach stresowych. Rozwijamy umiejętność planowania własnej pracy oraz sterowania czasem.

Ty – jako rodzic, również możesz bardzo pomóc dziecku. W jaki sposób? Oto kilka wybranych wskazówek:
1. Chwal dziecko, za każdym razem, kiedy widzisz, że samodzielnie bierze się do pracy (wzmacniasz tym motywację do działania).
2. Unikaj krytyki – eksponuj pozytywne aspekty (zachowania/wykonania zadań); fragmenty wymagające korekty spróbujcie poprawić wspólnie.
3. Powtarzaj dziecku, że widzisz i doceniasz jego wysiłek – wzmacniasz wówczas poczucie własnej wartości, a w konsekwencji poczucie sprawstwa, wewnętrznej kontroli i skuteczności.
4. Unikaj pokazywania własnego niepokoju.
5. Zadbaj o dietę bogatą w magnez i witaminy z grupy B.
6. Pokazuj ścieżkę skoncentrowaną na osiągnięcie sukcesu zamiast straszenia negatywnymi konsekwencjami – czyli: „Musisz powtórzyć jeszcze dwa czasy z angielskiego, żebyś był dobrze przygotowany i odniósł sukces” zamiast „Jeżeli nie powtórzysz jeszcze dwóch czasów z angielskiego, dostaniesz gorszą ocenę.”
7. Dzieciom z klas szkoły podstawowej potrzebne jest wsparcie w zakresie organizacji pracy (np. codzienne rozpisanie zadań na dany dzień).
8. Pamiętaj, że każdemu potrzebny jest czas na odpoczynek i „regenerację umysłu”, dlatego pozwól dziecku na wyjście ze znajomymi do kina i rower. Dzieci potrzebują odreagować napięcie emocjonalne związane z nauką. W konsekwencji będą szybciej i sprawniej nabywać nowe wiadomości, jeśli poziom stresu nie będzie zbyt wysoki.
9. Pamiętaj również o sobie! Nie pozwól, aby napięcie towarzyszące ważnym egzaminom dzieci, wytrącało z równowagi Ciebie samego.

Napisz do nas Pytanie, postaramy się odpowiedzieć na stronie internetowej lub odeślemy wiadomość drogą email.

ewa.baran@poradniarzeszow.pl